Suzuki SV 650 test - retro of stilstand?

Suzuki SV 650 test - retro of stilstand?

◄►

ergonomie

De Suzuki SV 650 is extreem slank. Zelfs de originele SV met carburateur was niet zo slank. De zithoogte van 785 mm is comfortabel en dankzij de smalle tank staat u ook met kortere benen stevig op uw benen. Pak het stuur vast, dat behoorlijk omhoog staat en vrij smal in de hand ligt. De kniehoek is ontspannen maar actief, de kniepositie is zeer smal door de tank van 13,8 liter en je hebt het gevoel een delicate, compacte motorfiets te verplaatsen. De remhendel is verstelbaar, maar de koppelingshendel helaas niet. De afdekking van de volledig digitale snelheidsmeter biedt zelfs enige bescherming tegen de wind. Vanaf 150 km/u wordt het nog steeds vermoeiend voor de nek. Een kleine voorruit is geen slecht idee voor langeafstandsrijders.

Behandeling

Met een volle tank van precies 200 kilogram is de Suzuki SV 650 niet de lichtste in zijn segment. Maar je kunt de extra paar kilo's die ze draagt ​​niet zien of voelen. Nauwelijks in beweging, de SV is aangenaam wendbaar en presenteert zich met een goede balans en evenwicht. Al na een paar bochten veranderde hun rijgedrag naar de gashand en de kont van de bestuurder. Nooit bitchy, meer aan de handige maar niet nerveuze kant, je slingert van de ene bocht naar de andere. Tot aan de topsnelheid zijn er geen vervelende slingerbewegingen of stabiliteitsproblemen in rechte lijn. Toch zou ik de SV een breder en iets dieper stuur geven. Dat ziet er beter uit en zou hem nog lichtvoetiger maken en mogelijk ook de feedback van voren iets vergroten. Hoewel het voorwiel voldoende feedback biedt, is het in langzame bochten iets lastiger om precies te voelen of de gripgrens al gevaarlijk dichtbij is. De achterkant is compleet anders, omdat deze de bestuurder duidelijk laat zien hoe het achterrubber harmonieert met de vloerbedekking.

Motor/versnellingsbak

Daar is hij weer, de SV 650 motor: 645 kuub, 64 Newtonmeter, 76 pk. 90 graden tweecilinder, vloeistofgekoeld. Beginnershart, wat wil je nog meer? Eerste versnelling, de koppeling klikt en de SV zit op het achterwiel en wielen en wielen en wielen. Er is geen tractiecontrole – en die is ook niet nodig. De motor is nog steeds een modeljongen. Eén die vreugde brengt voor zowel beginnende als ervaren Herbrenners. Met minimale trillingen, een zijdezachte, directe gasrespons en milde reacties op belastingveranderingen, duwt de motor met een aangename plof van onderaf zonder dat het toerental inboet. Pas rond de 9000 toeren stopt het. Tot die tijd trekt de motor heerlijk lineair met een lichte trap bovenaan. Zo werkt het. Helaas kon de transmissie op de testmotor het niet helemaal bijhouden. Ik bleef fouten maken, de routes waren iets langer dan normaal en zo nu en dan waren er wat problemen. Ongebruikelijk voor een Suzuki-versnellingsbak. Mogelijk komt dit doordat de test-SV nog maagdelijk was met zo'n 500 kilometer op de teller en de transmissie nog ingereden moet worden. Toch waren er met alle geduld gewoon teveel problemen, dat kon beter. De koppeling kon nauwkeurig en met weinig handmatige inspanning worden bediend. Een pluspunt bij het rijden op het achterwiel of in krappe bochten.

Onderstel

Zoals typisch voor deze klasse hebben we het over eenvoudige, nauwelijks verstelbare veerelementen. Vooraan wordt gebruik gemaakt van een niet-verstelbare telescoopvork. Helaas is hier niets veranderd ten opzichte van de vorige modellen. Jammer. De SV 650 S had in ieder geval een aanpassing van de voorspanning. De voorspanning van de monoshock, die via hendels wordt bediend, kan immers 7 keer worden aangepast – net als voorheen. Er zijn geen instellingen meer. Ook typisch voor zijn klasse: het chassis van de SV 650 is aan de zachte kant, maar niet zo soepel als sommige van zijn concurrenten. Bij het opzadelen buigt ze de knieën niet genadeloos, maar zakt ze slechts minimaal door. Voelt goed. Tijdens het rijden voel je bij het remmen een dipje, maar zelfs met mijn rijklaargewicht van bijna 90 kilogram voel je zonder demper geen inzakking. De achterkant werkt verrassend nauwkeurig en zelfs bij snellere ronden begint de achterkant niet ongemakkelijk te pompen. Uiteraard biedt het chassis veel verbeterpotentieel, maar het chassis van de nieuwste generatie voelt wat steviger en evenwichtiger aan. De achterband van 160 mm bleef behouden. Goed te hanteren, maar het uiterlijk is discutabel.

Remmen

Ook op het gebied van de remmen is er niet veel nieuws: er zijn twee remschijven van 290 mm met twee zwevende remklauwen met dubbele zuiger op het voorwiel. De axiale rempomp heeft een verstelbare remhendel en biedt middelmatige feedback. Enerzijds bijt de rem niet echt sportief, maar eerder heel zachtjes, en anderzijds is de veerweg ook iets langer. Het ABS schijnt daarentegen - vergelijkbaar met dat Suzuki V-Strom 650 – pulseert heel zachtjes op de hendel en start niet te vroeg. De achterwielrem is eenvoudig te bedienen. En omdat de gewichtsverdeling achteraan iets zwaarder is, is de vertraging voor het achterwiel echt goed.

Opgemerkt

Ronde koplampen met kleine lampstroomlijnkappen, de achterwielzwenkarm is nu iets ronder, de tank is kleiner en smaller, de achterkant is volledig gerestyled. Verder zijn er bij de SV 650 nauwelijks nieuwe features. Het geluid is nogal ingetogen, maar de zitpositie is comfortabel en absoluut geschikt voor lange reizen. Persoonlijk vind ik de nieuwe snelheidsmeter erg mooi.

Mislukt

De voorrem is iets te laks en de tank is met 13,8 liter niet bepaald royaal. De retrotrend is al aan het vervagen, dus de SV 650 ziet er ongewoon ouderwets uit met zijn ronde koplamp en weinig visuele highlights. En alsjeblieft: het wreed betegelde tankpaneel (fake carbon look) veroorzaakt echt oogkanker. Wie heeft deze onzin bedacht? 

Testresultaat SV 650, bj p.bednar

Meer informatie over Suzuki SV650

Met vriendelijke steun van TOTAAL Oostenrijk

Meer actiefoto's van de testritten vind je op Instagram: apex_moto_at

Of volg ons op Facebook: Apex Moto