Test Kawasaki Ninja ZX-6R - De laatste R6-concurrent

Test Kawasaki Ninja ZX-6R - De laatste R6-concurrent

◄►

ergonomie

Ik kom uit de Ducati Hypermotard 950  Overgestapt op de Kawasaki Ninja ZX-6R. God, dat is ongemakkelijk. Nee dat is niet waar, maar ze is een echte superatleet, dat wil zeggen: hoge zit (830 millimeter), diepe stompen, iets gestrekte zitpositie. Nee, je zit niet als de spreekwoordelijke aap bij de slijpsteen, maar je bent heel voorwielgericht en met veel gewicht op je polsen. Kijk in de achteruitkijkspiegels. Kijk, je kunt er meer in zien dan alleen je eigen ellebogen. Het zicht naar achteren is goed. Het zadel is comfortabel, de tank is niet ultra smal zoals bij veel tweecilinders, maar spreidt je bovenbenen ook niet onnodig. De voetsteunen zijn vrij hoog en iets naar achteren geplaatst, typisch voor deze klasse. Voor mij hadden ze iets verder naar achteren kunnen zitten, zodat ik mezelf meer had kunnen ondersteunen bij het accelereren. Niettemin vereist de zitpositie strakke buik- en rugspieren en vet in de schouders en onderarmen. De windbescherming is matig, de voorruit is vrij vlak. Bij snelheden op de snelweg vormt zich een luchtkussen onder de borst van de bestuurder, waardoor het gewicht op een aangename manier van uw polsen wordt gehaald. Er bestaat niet zoiets als een krappe bocht en de lichamelijkheid van de bestuurder is vereist. De tank heeft een inhoud van 17 liter, maar de brandstofmeter is slechts gedeeltelijk betrouwbaar. Met volle tank en rijklaar weegt de Kawasaki Ninja ZX-6R volgens fabrieksspecificaties 196 kilogram. Bij stilstand voelt het lichter aan. De snelheidsmeter en de instrumenten zijn relatief eenvoudig. Leuk: de analoge toerenteller. Tegenwoordig is het bijna een zeldzaamheid onder supersporters. 

Behandeling

Ik wil de Kawasaki-ingenieurs niet beledigen, maar de Ninja ZX-6R is geen rijwonder. In directe vergelijking met de Yamaha R6 is er aanzienlijk meer druk op het stuur nodig om de Kawasaki in de bocht te krijgen. Op smalle banen raden we ook aan om dijdruk te gebruiken om de Ninja te positioneren. Begrijp het gewoon niet verkeerd: de Ninja uit de 6-serie is niet kalm of zelfs omslachtig, maar de eerste impuls om te draaien vereist een dominante, sterke hand. Als het eenmaal onder een hoek staat, wordt het veel gemakkelijker om te richten. En het is precies dit rijgedrag dat later merkbaar is qua stabiliteit: eenmaal ingeklapt ligt de Ninja schuin en is uiterst stabiel. In snelle, lange bochten snijd je je letterlijk een weg door de asfaltstrook. Bochten onder de 70 km/u zijn niet hun voorkeursgebied; ze zijn te inspannend om op de lange termijn snel te zijn. Maar als het sneller gaat, haalt de Ninja consequent haar meters en tijd in. Ze doet mij daar veel aan denken Suzuki GSX-R 1000. Het lijkt mij dat beide modellen de wendbaarheid hebben opgeofferd om ongelooflijke stabiliteit te verkrijgen. In dit opzicht moeten degenen die kiezen tussen de Kawasaki Ninja ZX-6R en de Yamaha R6 zichzelf simpelweg de vraag stellen: als ik hem wendbaar en wendbaar vind, dan is het Yamaha-kamp beter af. Als ik van snelle bochten en hoge bochtenstabiliteit houd, wat meestal alleen bij de Ducati SBK-modellen mogelijk is, dan ben ik beter af met de Kawasaki. Er was echter een tekortkoming in het rijgedrag, zowel op het schuine testcircuit als op de landweg. Bij een hele hoge hoek begint de voorkant te pompen. Helaas kon ik er niet uit filteren of het pompen afkomstig is van de vork, de band of de hele voorkant. Het voelt vergelijkbaar met wanneer de voorband zijn limiet bereikt bij hoge rembelasting, maar dan in een schuine positie waar merkbaar voldoende gripreserves zijn. Al met al geniet de berijder tot nu toe een hoge mate van stabiliteit, maar tast dan op de laatste paar hellingsgraden een beetje in het donker. Je voelt niet echt of het chassis, het chassis of de banden hun grenzen bereiken. Juist deze rijeigenschappen – gekoppeld aan de hoge stuurkracht – zorgden ervoor dat ik niet bijzonder snel kon rijden in het zadel van de Ninja. Op de een of andere manier kon ik geen vertrouwensrelatie opbouwen met het voorwiel, ook al vertrouwde ik op de banden (Bridgestone S22) en het hoge niveau van stabiliteit. Op de Yamaha R6 was het voorwielgevoel echter zo glashelder dat ik mezelf letterlijk in razernij bracht op de testbaan. 

Motor/transmissie

Strikt genomen speelt Kawasaki een beetje vals met de ZX-6R, zoals ze al jaren doen, want die heeft 636 kuub en is dus geen klassieke R4-600. Het idee achter de grotere cilinderinhoud: meer giek in het midden, d.w.z. prettiger rijden op de landweg. Volgens de fabrieksspecificaties levert de Ninja 136 pk – met maximale Ram Air-prestaties – en 130 paarden zonder het Ram Air-effect. Het koppel wordt gegeven als 70,8 Newtonmeter. Dat is behoorlijk genereus voor een 600cc-superatleet. Ik kon de toename van het koppel op plattelandswegen echter niet voelen - in directe vergelijking met de R6. Bij mij leek het zelfs andersom: tot zo'n 7000 toeren doen de ZX-6R en R6 niet veel. De Kawasaki strijkt de Yamaha hierover genadeloos uit. Bovendien speelt de Kawasaki – in serieuitvoering – een klasse apart. Dan is er een knal die de R6 ondanks de hogere snelheid simpelweg niet heeft. Aan de andere kant laat de Ninja merkbare belastingsveranderingen toe bij lage toerentallen en blijft hij niet altijd soepel op het gas staan. Dit kan ertoe leiden dat u in haarspeldbochten of in de stad een rechte lijn moet nemen. Zodra de eerste 4000 toeren zijn overwonnen, loopt de viercilinder-in-lijn lekker soepel met een agressief inlaatgeluid. De optionele Akrapovic carbon uitlaatdemper is mooi, maar maakt qua geluid niet zoveel uit als de airbox onder de tank. Maar het bespaart gewicht. Het verbruik was verrassend hoog: gemiddeld bedroeg het 7,3 liter, inclusief bochtige circuits, wheelies, volgaspassages en wandelingen over de landweg. Zuinig is anders. In dit opzicht moet u van plan zijn om elke 240 kilometer het tankstation te bezoeken, aangezien de brandstofmeter - zoals reeds vermeld - een variabele resterende actieradius aangeeft. Op de Ninja wordt een quickshifter alleen gebruikt voor het opschakelen. Het werkt goed en onopvallend. Een blipperfunctie – koppelingsloos terugschakelen – zou ook leuk geweest zijn, vooral omdat Kawasaki de techniek op de plank heeft liggen, maar goed, er moet toch ergens iets bespaard worden.

Onderstel

Toen ik de 6 Serie Ninja terugbracht naar de importeur, was ik verrast: “Het chassis is absoluut te zacht voor de weg”, zeiden ze. Mijn ogen stonden wijd open omdat ik vond dat het chassis (vork en schokdemper) behoorlijk strak zat. Maar goed, alles in orde. Aan de voorzijde bevindt zich een volledig verstelbare USD-vork van 41 mm, typisch voor deze voertuigklasse. En wat mij betreft: de setting is helder. Aan de achterzijde wordt gebruik gemaakt van een scharnierende schokdemper met compensatiereservoir en tevens volledige verstelbaarheid. Ook de achterkant voelt fris aan. Vooral bij lagere snelheden heb ik het gevoel dat het chassis wat overgedempt is. Pas in een hoger tempo, als je harder remt, harder accelereert en simpelweg meer druk in het chassis opbouwt, begint de Ninja harmonieus te werken. Ze houdt gewoon niet van een langzaam tempo. Als je naar beneden drukt, lijkt het chassis niet langer knokig, maar eerder vol en nauwkeurig. Gecombineerd met de hoge stabiliteit kan hij dan zelfs met hoge snelheid over relatief slechte wegen worden geveegd, omdat het chassis plotseling werkt. Je hebt dus de keuze uit een pas met veel asfaltranden: óf ga er rustig overheen en voel iedere rand in je tussenwervelschijven en polsen, óf overwin je innerlijke klootzak en geef jezelf voldoende materiaal om evenwichtig over de hobbels heen te komen. 

Remmen

Een 600cc remmen is op zich niet zo'n kunst. Maar het Nissin-remsysteem op de ZX-6R is uitstekend afgesteld. Het drukpunt is nauwkeurig, al bleek er bij het testmodel een klein luchtbelletje in de remleiding te zitten waardoor er minimale vervaging merkbaar was. De hendelbeweging is scherp en de eerste hap is sportief. Als je met slechts één vinger de hendeldruk verhoogt, is de tweede hap supersportief en remt de Ninja transparant en gewelddadig af. Dankzij hun stabiele ontwerp kan de remkracht eenvoudig op de weg worden uitgeoefend. Het ABS treedt laat en zachtjes in werking. Remmen voor bochten is mogelijk en zorgt nauwelijks voor onrust in de Ninja. Met andere woorden: een toprem. De twee 310 mm schijven hebben het makkelijk met de bijna 200 kg wegende Ninja. De achterrem was onopvallend solide. Ik kan er niets anders over bedenken. 

Opgemerkt

Hoeveel kracht heeft de ninja nodig om bij lage snelheden van richting te veranderen. Agile is anders. Hoe hard de motor bovenop duwt. Geweldige remmen. Helder uiterlijk, geweldig geluid uit de airbox – echt snotterig. Goede achteruitkijkspiegels. 

Mislukt

Het display is een beetje uit de mode, de brandstofmeter is te onnauwkeurig voor deze klasse. Het verbruik is verrassend hoog en de reacties op het wisselen van belasting zijn even wennen, vooral in de eerste versnelling. 

Testresultaat Kawasaki Ninja ZX-6R, door p.bednar

Meer informatie over Kawasaki Ninja ZX-6R

Met vriendelijke steun van  TOTAAL Oostenrijk

Meer actiefoto's van de testritten vind je op Instagram:  apex_moto_at

Of volg ons op Facebook:  Apex Moto