Test Ducati Panigale V4 S - motorrijden compleet nieuw

Test Ducati Panigale V4 S - motorrijden compleet nieuw

◄►

ergonomie

Eigenlijk zijn supersporters ergonomisch gezien veel te moeilijk voor mij. Het geweldige gevoel op het voorwiel gaat ten koste van een vermoeiende, naar voren gestrekte zitpositie. Prima voor een paar bochten op de ring, af en toe ook voor de thuisroute, maar in het dagelijks leven is het een hel. In dit opzicht ben ik verrast dat de Panigal V4 S niet zo verschrikkelijk is om op te zitten. De stubs zijn breder dan verwacht, het zitkussen is erg strak maar geen plank. De kniepasvorm is geweldig en de mobiliteit op de fiets is goed. In afwisselende bochten beweeg je snel van de ene naar de andere kant. Toch heb je veel gewicht op je polsen en is de windbescherming niet al te groot omdat de hele cockpit extreem compact is. De voetsteunpositie is onberispelijk en sportief. De zijstandaard is een slecht ontwerp, omdat het pinnetje om hem uit te klappen nauwelijks met de linkervoet te bereiken is. Ik moest de zijstandaard altijd met mijn linkerhand uitklappen.

Behandeling

Ducati's Supersport-modellen hebben nooit wonderen verricht. De Panigale V4 zet de traditie voort, maar is lichtvoetiger en volgzamer bij het ingaan van bochten dan verwacht. Dat komt zeker ook door het radicaal wendbare Pirelli Supercorsa-rubber. Toch kost het enige fysieke inspanning en druk op het stuur om de V4 neer te zetten. Het gaat iets makkelijker als je de Italianen op het gaspedaal de straal in duwt bij snelheden boven de 4500 tpm. Eenmaal neergezet komt de bekende Ducati stabiliteit tevoorschijn. Met uiterste precisie cirkel je de rode Panigale door de bochten. Correcties zijn mogelijk, maar vereisen duidelijke impulsen. De feedback van de voorkant is erg goed, het achterwiel communiceert bijna nog beter met de rijder. Als je te krachtig gas geeft en het achterste rubber beweegt iets richting de uitgang van de bocht, dan voel je dat glashelder in de popometer. Zo helder dat je al snel in de verleiding komt om een ​​paar powerslides te doen. Voordat de achterkant echter begint weg te glippen, neemt de elektronica de controle over. Daarover later meer. Het terrein van de Panigal V4 bestaat uit bochten tussen 80 km/u en topsnelheid. Daar kan hij zijn volledige chassissterkte laten zien.

Motor / transmissie / elektronica 

Het hoogtepunt van de Paniga V4 S zit al in de naam: het is de compleet nieuw ontwikkelde viercilindermotor in V-design. Met tegengesteld draaiende krukas. Dit is bedoeld om de handling te bevorderen. Hetzelfde concept als je kent van de MotoGP-motor. Het ontwerp combineert de voordelen van vier- en tweecilinders: enorm koppel en hoge topprestaties. Vanaf 1103 kuub produceert het beest 214 pk en 124 Newtonmeter koppel. Waarden die veel brutaler zijn dan ze lezen. Je moet de kracht van de motor ervaren om hem te kunnen classificeren. Een poging: hoe sportief je ook rijdt, hoe moedig je ook bent met de gasgreep, je kunt de V4 helemaal op toeren brengen. Vanaf de allereerste start duwt de machine zo krachtig vooruit dat je wilt opschakelen. Je zit pas in het eerste derde deel van de snelheid. Vanaf het midden wordt het slecht. Een kleine draai aan het gaspedaal en de Panigale snelt naar voren en de cijfers op het volledig digitale kleurendisplay springen in stappen van tien, waar anders de individuele km/u zou worden geteld. Als je vanaf middensnelheid gevoelloos aan de gasgreep draait, is de besturingselektronica voortdurend in gebruik. De kracht van de Panigale V4 luidt het begin van een nieuw motorfietstijdperk in. Ik beweer: zonder elektronische helpers kan de motorfiets niet getemd worden door een gemiddelde motorrijder. Bovendien werkt de quickshifter met blip – voor op- en terugschakelen zonder koppeling – uitstekend. De wat ruwe gasrespons onder de 3500 tpm is wat onaangenaam. De V4 is een supersportmotorfiets en geen toerboot. Je merkt het ook aan de motoreigenschappen. Eigenlijk zou ik nog veel langer kunnen juichen over de stoom van de motor, maar dat alleen is niet eens het hoogtepunt van de Panigale V4 S. De echte troef is de elektronica die de V4 rijdbaar maakt. Vooral de tractiecontrole. Ik ben nooit een fan geweest van tractiecontroles, omdat ik het over het algemeen moeilijk vind om ze te vertrouwen. En voor mij zijn de meeste van hen tot nu toe te ruw en te agressief geweest tijdens de procedure. Maar met de Ducati Panigale V4 had ik het moment van verlichting. Ik rij zeer gemotiveerd over mijn thuisroute. Op de top van een krappe bocht van 160 graden draai ik bewust hard aan het gas om de tractiecontrole te voelen. Plotseling knippert het tractiecontrolelampje op het dashboard, maar de stroom is nog steeds ingeschakeld. Het voorwiel komt iets van de grond en ik buig alleen met het achterwiel uit de bocht. Net zoals je soms ziet in best-of-compilaties van MotoGP- en Superbike-legendes op YouTube. Alles werd gedaan door elektronica. En zo ontspannen dat ik geen prestatieverlies voelde. Ik ben zo opgewonden dat ik het in de volgende bocht opnieuw zal proberen. En het werkt weer. Gekheid. Spectaculair. Een droom. Ik heb zin Gary McCoy. Net zonder rook uit de achterband. Om het kort te zeggen: ik heb nog nooit op een motorfiets gereden waarbij de rijhulpmiddelen zo verfijnd en gevoelig ingrepen. Een groot compliment voor Ducati: het is netjes gedaan. 

Onderstel

De Panigale V4 S biedt een volledig elektronisch Öhlins-chassis. Vrijwel alles aan het onderstel kan via het dashboard worden aangepast. Ik geef toe: het was te moeilijk voor mij. Ik reed in de Sport-, Normaal- en Race-modus. De veerelementen hebben mij elke keer meer dan indruk gemaakt. De V4 S is geen sedanstoel, het onderstel is altijd tamelijk strak tot zeer strak. Toch worden oneffen vloeren zeer gevoelig gedempt. Maar altijd merkbaar, alleen niet negatief. Je voelt het putdeksel, de asfaltrand, de teerstrook, maar de Panigale blijft altijd op koers en wiebelt niet. Zelfs bij harde remmanoeuvres duikt de atleet niet ongedempt weg, maar geeft hij veel feedback totdat het achterwiel iets wordt opgetild. Het chassis is standaard zo goed dat ik in de test niet eens de limieten kon bereiken. Voordat de Panigale wiebelde of onnauwkeurig werd, was mijn moed bij het remmen of op de top van de bocht te laag. Ik zeg hier volmondig: je kunt ze op straat niet echt tot het uiterste drijven. Op het racecircuit ja, maar dan rijd je al op semi-professioneel niveau en verzamel je tonnen trofeeën in hobbybekers. 

Remmen

Ducati en Brembo zijn al tientallen jaren partners en met de Panigale kun je gewoon zeggen dat hij als een droom werkt. Hoewel de nieuwste Brembo monoblock-remklauwen zijn gemonteerd, is de voorrem niet overdreven giftig, maar kan hij eenvoudig nauwkeurig en kristalhelder worden gedoseerd. Geweldige feedback op de remhendel. Niettemin is de vertraging extreem. Wie hard aan de hendel durft te trekken, brengt de V4 binnen de kortste keren tot stilstand. En als het ABS ingrijpt, maakt dat helemaal niets uit, want de controle-intervallen worden zeer kort gehouden. De achterwielrem is niet zo eenvoudig te bedienen, maar vertraagt ​​goed en veel beter dan bij sommige eerdere modellen. Over het algemeen zijn de remmen op racerniveau. Voor het racecircuit kun je iets pittigere rubbers kiezen, meer heb je niet nodig om de concurrentie bij de ingang van de bocht te verslaan.

Opgemerkt

Hoe extreem compact de hele motorfiets is en hoe ongelooflijk krachtig de motor is. Het geluid is correct, maar zou iets baster kunnen zijn. En: er zijn veel te veel technische details om ze hier allemaal op te noemen en uit te leggen.

Mislukt

De zijstandaard die niet met de voet kan worden uitgeklapt. Hoe snel stuurt de Panigale V4 S midden in de zomer temperatuurwaarschuwingen naar de cockpit. 

Testresultaat Ducati Panigale V4 S, bj p.bednar

Meer informatie over Ducati Panigale V4 S

Met vriendelijke steun van  TOTAAL Oostenrijk

Meer actiefoto's van de testritten vind je op Instagram:  apex_moto_at

Of volg ons op Facebook:  Apex Moto