Laadtarieven: Grote prijsverschillen

Laadtarieven: Grote prijsverschillen

Eerst het goede nieuws: ondanks de stijging van de elektriciteitsprijzen is het opladen van elektrische voertuigen nog steeds aanzienlijk goedkoper dan het tanken van diesel (+25,2%) of benzine (+34,8%). Het probleem hierbij is dat de markt nog steeds niet transparant is en de prijsverschillen tussen de individuele aanbieders enorm zijn. Hoewel de vraag naar laadvermogen toeneemt, zijn de aanbiedingen voor consumenten moeilijk te vergelijken. Op aandringen van de AK zijn in ieder geval de eerste verbeteringen aangebracht. De verantwoordelijke toezichthouder E-Control heeft een laadstationregister geïntroduceerd waarin ad hoc prijzen worden weergegeven. Daarnaast zijn er expliciet subsidies in het leven geroepen voor laadpalen die in kWh kunnen factureren. Toch is er nog steeds sprake van een verwarrende prijzenjungle. Wat vooral opvalt in de AK-marktanalyse zijn de verschrikkelijke stijgingen van directe betalingen, dat wil zeggen betalen met een creditcard bij het laadstation.

Huishoudelijke elektriciteit is in 2022, net als voorgaande jaren, de goedkoopste manier van opladen (€ 5,57) en daarmee circa 47% goedkoper dan laden bij publiek toegankelijke en commercieel geëxploiteerde laadpalen. De ervaring leert dat bij gebruik van een elektrisch voertuig gemiddeld 80% van het opladen thuis plaatsvindt en 20% bij openbare laadpalen. Deze “realistische” heffing komt overeen met een kostprijs van € 6,57 en is ongeveer 39% goedkoper dan simpelweg opladen bij openbaar toegankelijke en commercieel geëxploiteerde laadstations. De gemiddelde kosten voor een traject van 100 kilometer bedragen € 5,93 voor een contracttarief (meest voorkomende tariefmodel), € 10,95 (+85%) voor forfaitaire tarieven en € 14,83 (+150%) voor rechtstreekse betaling. Vergeleken met 2020 zijn de gemiddelde prijzen voor collectieve overeenkomsten met +14,5% gestegen, die voor vaste tarieven met +178,8% en die voor rechtstreekse betaling met +137,4%. Ook de prijsverschillen tussen de afzonderlijke factureringsmodellen zijn enorm. Het verschil tussen het goedkoopste en het duurste aanbod bedraagt ​​€ 10,94 voor contracttarieven, € 13,0 voor forfaitaire tarieven en € 16,2 voor directe betalingstarieven. Wat vanuit het standpunt van AK bijzonder kritisch is, is dat er geen uniforme factureringseenheid (kWh) bestaat, wat een eenvoudige prijsvergelijking vrijwel onmogelijk maakt. De AK pleit daarom voor de implementatie van een uniforme afrekening (kWh) voor het laden bij publiek toegankelijke en commercieel geëxploiteerde laadpalen.

BEÖ-voorzitter Andreas Reinhardt kan de beschuldiging niet begrijpen dat er een prijzenjungle bestaat voor consumenten in e-shops. “Uitgebreide informatie over de tariefmodellen kun je krijgen van de BEÖ-lidbedrijven en je kunt ze ook vergelijken op hun websites.” Reinhardt bevestigt dat er momenteel geen verplichting bestaat om elektrische energie te factureren voor openbare laadinfrastructuur in Oostenrijk. Het wettelijke kalibratiekader zou dit momenteel slechts voor een klein deel van de bestaande laadinfrastructuur mogelijk maken. Klanten geven echter steeds vaker uiting aan de wens om over te stappen van “tijdgebaseerde” naar “energiegebaseerde” facturering op basis van kilowattuur (kWh). "Sommige bedrijven rekenen al op basis van kWh zonder rekening te houden met wettelijke voorschriften. Dit betekent concurrentievervalsing, vooral tegen degenen die in overeenstemming met de wet handelen", zegt Reinhardt. Begin vorig jaar riep de BEÖ de wetgever op om de randvoorwaarden zo snel mogelijk aan te passen. “Onze voorstellen zijn bedoeld om ervoor te zorgen dat er transparantie is op de laadmarkt voor zowel consumenten als exploitanten om de noodzakelijke mobiliteitstransitie te bevorderen en de klimaatdoelen te bereiken”, aldus BEÖ-voorzitter Reinhardt.