De inspanning wordt steeds groter”

De inspanning wordt steeds groter”

Motorvoertuigenindustrie: Gefeliciteerd met uw nieuwe positie in het federale gilde. Wat zijn de grootste bouwwerven in uw omgeving?

Manfred Kubik:Afgezien van het onderwerp dat momenteel alles overschaduwt, het bekende C-woord, is het tekort aan geschoolde arbeidskrachten zeker een groot probleem. Nu kun je als bekende cynicus zeggen dat het zichzelf wel oplost omdat er toch een paar mensen dicht gaan. Zoals onlangs Toyota Frey. Sommige goede mensen werden plotseling vrij, ook al waren sommigen van hen gebonden aan een merk.

Verwacht u dus verdere bedrijfssluitingen of zelfs faillissementen?

Dit is koffiezetten, maar het is te vrezen. Het gaat ook over vervroegde uittreding. Dat de een of de ander zegt: ‘dat doe ik mezelf niet meer aan’ en nu dicht gaat in plaats van over twee jaar. Maar sommigen zullen ook gedwongen moeten sluiten. In de reparatiesector zal dit niet zo erg zijn, ik denk dat kleinere dealers er meer last van zullen hebben. Ze hebben tot nu toe nauwelijks iets verdiend omdat de marges op de verkoop van nieuwe auto's extreem laag zijn. En nu is er Covid en de krimpende markt voor nieuwe auto’s. De autohandel heeft dus een dubbel probleem. 

In theorie heeft dit ook gevolgen voor de workshops, toch?

Dus de theorie: als er vandaag minder auto's worden verkocht, zullen er over drie jaar minder auto's in de werkplaatsen staan ​​- zo zie ik het niet. We hebben geen vraagmarkt, we hebben een vervangingsmarkt. Als je geen nieuwe auto koopt, rijd je gewoon in een gebruikte auto. Of zijn oude auto, dan komt hij terug naar de werkplaats. Natuurlijk zal er een bepaalde pauze zijn. Als er sprake is van een huishouden waarin de één met werktijdverkorting werkt en de ander helemaal geen baan meer heeft, dan kan het zijn dat de auto als eerste weggaat. De auto is niet meer zo’n heilige koe als twintig jaar geleden in Oostenrijk. 

Terug naar het tekort aan vaardigheden...

Ja, er is zeker een gebrek aan nakomelingen. Je moet hier je ouders en grootouders ophalen. Ze moeten hun kinderen beïnvloeden in de richting waarin ze een ambacht willen leren. De status van de vakman moet omhoog. We hebben het masterexamen herzien – het wordt momenteel beoordeeld – en ik moet zeggen dat het tegenwoordig echt heel complex is, met verschillende modules en steeds hogere eisen. Mensen worden aangemoedigd om de titel van meester te dragen, omdat dit de status van het ambacht versterkt. Misschien is de huidige crisis zelfs een zeker voordeel voor de ambachten, omdat veel mensen beseffen dat ze toch vakmensen nodig hebben. En het kan ook open zijn. 

Rijhulpsystemen hebben een blijvende negatieve impact op het bedrijfsleven. Hoe ga je ermee om?

Dus daar ben ik niet zo zeker van. Ik kan alleen maar spreken voor het grootstedelijk gebied. Het zat zo: Toen de Parktronic-systemen op de markt kwamen, was ik bang dat het slecht voor ons zou zijn omdat we niet veel bumpers meer nodig zouden hebben. Toen bleek echter dat de toegenomen veiligheid kennelijk werd omgezet in de bereidheid risico's te nemen. Maar uiteraard zullen de verschillende moderne systemen met waarschuwingssystemen voor het verlaten van de rijbaan ongelukken helpen voorkomen. Die hebben we echter nauwelijks in de stad. Het is niet zozeer dat ik bang ben dat de business zal teruglopen, maar eerder dat ik besef dat het een uitdaging is. Dat wij als vakmensen deze systemen moeten repareren en weer tot leven moeten brengen nadat we ze eerder hebben uitgebreid. Als zelfstandige werkplaats moet je bovendien alle systemen onder de knie hebben; dat wordt een enorme uitdaging, maar het maakt het vak ook interessant. 

Zullen klassieke schroevendraaiers in de toekomst niet meer bestaan ​​omdat digitalisering andere vaardigheden vereist?

Ik geloof zowel en. We hebben nog steeds de persoon nodig wiens werk, om het maar bot te zeggen, eindigt als de bumper wordt verwijderd. Maar natuurlijk hebben we ook elektronisch en technisch inzicht nodig. Want op het moment dat we een buitenspiegel verwijderen en vervolgens het contact aanzetten, heeft de auto al een foutmelding gegeven. Je moet dan aan de auto laten zien dat hij de spiegels automatisch sluit als je hem op slot doet. Een groot onderwerp zijn voorruiten, en tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom het een vrijhandel werd. Dat is gek! Er zitten veel sensoren voor autonoom rijden in de voorruit. Als het verkeerd wordt gebruikt, kan het gevaarlijk zijn. We hebben daar diepgaande kennis van nodig, anders kunnen er ongelukken gebeuren. Dit is een groot probleem waar wij als carrosseriebouwers mee te maken hebben. We moeten ook aan de workshops duidelijk maken hoe belangrijk dit is. 

Zijn er hier nog tekorten?

Er moet altijd gekalibreerd worden, maar ik ben bang dat dat in de praktijk niet altijd het geval is. Volgens het motto: Als er niets op het dashboard wordt weergegeven, dan is het prima. Het is echter ook niet zo eenvoudig. Bij sommige merken, zoals Volvo, moet je twee uur rijden tot de kalibratie voltooid is. Wie doet dit en hoe bereken je dit? De inspanning wordt steeds groter. 

Zou het zinvol zijn om de zaken te heroverwegen – weg van iedereen die alles doet en naar meer samenwerking tussen verschillende specialisten? Of zelfs dat deze apparatuur door het gilde wordt gekocht en verhuurd?

Ik denk al lang na over een dergelijk verhuursysteem voor kalibratieapparatuur. Maar iemand moet er bekend mee zijn en je hebt vlakke ondergronden nodig, er mogen geen ijzeren balken in de hal staan ​​enzovoort. Ik ben dus bang dat het zal mislukken vanwege de complexiteit van de systemen. Theoretisch zou het voldoende zijn als we een werkplaats hadden waar we deze apparaten hadden en ook iemand die wist wat ze deden. En dan kun je daar terecht om te kalibreren. Het enige probleem is: dat kan misschien in Wenen, maar hoe doe je dat bijvoorbeeld in Neder-Oostenrijk? Als iemand van Gmünd of Bruck naar St. Pölten moet rijden, duurt het een uur of anderhalf uur. Maar ik geloof ook fundamenteel dat in de toekomst niet iedereen alles zal kunnen en ook niet alles zal moeten kunnen. Je moet gewoon weten tot wie je je moet wenden. Vaak is het beter om een ​​collega in te schakelen. Maar zelfs daar praten de Weners gemakkelijk; in het verste dal van Tirol ziet de wereld er anders uit.